Κώστας Καββαθάς
www.kavathas.gr
Κείμενα και φωτογραφίες 48 χρόνων στο Διαδίκτυο
Έγινε κι αυτό. Ύστερα από πολύχρονες προσπάθειες των συνεργατών μου, αλλά, τολμώ να είπω, και εμού του ιδίου, από τις 14 Φεβρουαρίου (σημαδιακή ημερομηνία) κατάφερα να «βγάλω» τη δουλειά μου στον κυβερνοχώρο.
Στη διεύθυνση www.kavathas.gr οι (υπομονετικοί) αναγνώστες μπορούν να διαβάσουν-δουν τα κείμενα και μερικές από τις χιλιάδες φωτογραφίες που τράβηξα στα χρόνια που εξασκώ το επάγγελμα του δημοσιογράφου και εκδότη. Πολλοί πρότειναν να βγάλω ένα, δύο ή τρία βιβλία για να κονομήσω και κανένα φράγκο, όπως είπαν, αλλά απέρριψα την πρόταση, γιατί ποτέ δεν πούλησα τον εαυτό μου. Μετά σκέφτηκα πως λίγοι θα ενδιαφέρονταν για τα κείμενα που γράφτηκαν στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 και δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά «ΑΛΦΑ» και «Επίκαιρα» και ακόμα λιγότεροι για τις μονομανίες κάποιου που (ακόμα) πιστεύει ότι μπορεί να νικήσει το Καλό. Το βιβλίο θα είχε αξία, αν με έλεγαν Mάρκες, Φουέντες ή Kινγκ, για να μην πω... Καζαντζάκη, Ιωάννου, Σκαρίμπα ή, έστω, Μάρα Μεϊμαρίδη. Αφήστε που γελάω διαβάζοντας αυτά που έγραφα τότε. Βέβαια, το γεγονός ότι μόνο τα κείμενα έχουν όγκο 12,5 Mb, κάτι λέει - σε όσους καταλαβαίνουν. Καλά, κακά, μέτρια, ακόμα και απαράδεκτα, αλλά κείμενα σε κάθε μέσο, χάρτινο ή ηλεκτρονικό, που, τουλάχιστον, δείχνουν πάθος γι’ αυτό που κάνω. Ίσως μπορούσα να βγάλω ένα βιβλίο, αλλά δε μ’ αφήνει η αρρώστια από την οποία πάσχω, το Σύνδρομο του Χριστού. Ασθένεια που σε κάνει να άρεις τις αμαρτίες των άλλων και σε εμποδίζει να σκοτώσεις τους βλάσφημους. Επειδή, όμως, ακόμα κι Εκείνος «έσκασε» και άρπαξε το φραγγέλιο, δεν έχω χάσει την ελπίδα να το πιάσω κι εγώ. Ίσως το www.kavathas.gr να είναι το όπλο για να αντιμετωπίσω τους βέβηλους.
Η εξοικειωμένη με το Ιnternet γενιά θα είναι σε θέση να γνωρίσει μια εποχή που δεν έζησε (το «¶λλοτε» σε προηγούμενο «Εν Λευκώ»), αλλά μπορεί να έχει ακούσει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε θα θυμηθούν οι παλιοί. Στο site θα δείτε και μερικές δεκάδες από τις χιλιάδες φωτογραφίες που έχω τραβήξει στις αποστολές που έκανα (και συνεχίζω να κάνω) στην «ανήθικη και χωρίς αρχές ζωή μου», όπως είπε κάποιος που, προφανώς, με γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον. Λόγοι... εθνικής ασφαλείας δεν επιτρέπουν να αποκαλύψω την ταυτότητά του, αλλά θα το κάνω, όταν έλθει η ώρα.
Μια προσωπική διαδρομή σχεδόν 50 χρόνων ξετυλίγεται μέσα από κείμενα σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες. Υπάρχουν όλα τα «Εν Λευκώ» και οι «Αντίλογοι» που έχουν δημοσιευτεί στα 36 χρόνια της κυκλοφορίας των 4Τροχών, συνοδευμένα με τα εξώφυλλα του κάθε μήνα. Για τους υπομονετικούς, είναι διαθέσιμη και όλη η αρθρογραφία μου στον ημερήσιο Tύπο, από το 1970 μέχρι και σήμερα, αφού αυτή συνεχίζεται στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα».
Πέρα, όμως, απ’ ό,τι έχετε διαβάσει στα περιοδικά των «Τεχνικών Εκδόσεων» και αλλού, θα βρείτε και λεπτομερή στοιχεία για γεγονότα που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη, από αυτοκίνητα και αγώνες μέχρι πτήσεις με κάθε είδους αεροπλάνο από τα 50 μ. και τα 60 μ.α.ώ. μέχρι τα όρια του διαστήματος, τα 8,9 g και τα 2,4 Mach. Στο site θα δείτε και τις δεκάδες προτάσεις για βελτίωση της ποιότητας των μεταφορών, αλλά και τις πρωτοβουλίες για το σχεδιασμό και την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών.
Παρά τον έντονα συναισθηματικό χαρακτήρα στην αποτύπωση του παρελθόντος, η σελίδα θα εμπλουτίζεται και με θέματα και σχόλια που αφορούν στο Σήμερα, αφού το Ταξίδι συνεχίζεται...
Cocoon!
Κυρίες, κύριοι, καλώς ήλθατε στο φανταστικό μου κόσμο. Για όσους δεν είχαν (ακόμα) καταλάβει πού βρίσκεται, το προηγούμενο «Εν Λευκώ» έδωσε το στίγμα. Στον πλανήτη Neverland: 240 μοίρες βόρεια, 34 ανατολικά. Ανάμεσα στους αστερισμούς του Ταύρου και των Ιχθύων. Και, αν οι αστερισμοί δεν είναι κοντά, δε χάθηκε ο -ήδη χαμένος- κόσμος. Έσταζε νοσταλγία, είπε ένας αναγνώστης. Απογοήτευση, λύπη, κούραση, προδοσία, εγκατάλειψη (κυρίως το τελευταίο) ναι, αλλά νοσταλγία όχι. Κάθε εποχή έχει τις καλές και τις άσχημες στιγμές της και μπορεί εγώ να νομίζω ότι η σημερινή έχει μόνο άσχημες. Κοντεύει μισός αιώνας από τότε που το πλοίο 4ΤΡΟΧΟΙ ξεκίνησε απ’ τη Γη αναζητώντας ένα άστρο που, αν και διαθέτει όνομα και διεύθυνση, φαίνεται πως υπάρχει μόνο στη φαντασία μου. Αν ήταν αληθινό, οι 4ΤΡΟΧΟΙ θα είχαν αράξει στο ντεπό κάποιου γίγαντα της ενημέρωσης (1,60 με τα χέρια στην ανάταση), ευλογημένου (απ’ όλα τα κόμματα) μεγαλοεκδότη, εμπόρου όπλων ή, στην καλύτερη περίπτωση, στην αγκαλιά πολυεθνικής. Ο γράφων θα είχε βίλα στην Εκάλη, Carrera ή ML500 (περισσότερα πιο κάτω) και θα είχε εγγράψει τον κόσμο στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Όμως, κάτι με εμποδίζει να «δώσω κώλο». Ίσως γιατί έχω γράψει τους mega managers στα cohones μου.
Το ερώτημα είναι μέχρι πότε; Πριν από ένα χρόνο, η απάντηση ήταν «μέχρι τέλους». Τους τελευταίους έξι μήνες, δεν έχω την ίδια άποψη, κι αυτό όχι γιατί με κούρασε η μάχη, αλλά γιατί βαρέθηκα να κλείνω κερκόπορτες. Η μεγαλύτερη άνοιξε σε μια από τις εταιρείες του Ομίλου, αναγκάζοντάς με να αφαιρέσω ένα κομμάτι απ’ το πόδι, τρία δάχτυλα, μερικά μέτρα έντερα, σίγουρα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και της ζωής των συνεργατών μου. Η αχρεία αυτή υπόθεση θα βρίσκεται σύντομα στα χέρια της δικαιοσύνης, που, είμαι βέβαιος, θα κάνει το σωστό.
Όμως, ταλαιπωρημένος απ’ το μακρύ ταξίδι, ο main frame computer δεν υπακούει όλες τις εντολές. Αρκετά, λέει, με το κυνήγι του δισκοπότηρου. Καιρός να βάλεις το πλοίο σε λιμάνι. Είναι γεμάτο σημάδια από τις συγκρούσεις με το στόλο των Λαμόγιων. Εκτός από επισκευές στο σκάφος, ο καπετάνιος και το πλήρωμα χρειάζονται αναβάθμιση λογισμικού.
Αφήστε που το πλοίο δεν ταξιδεύει μόνο. Κάθε φορά που το Εργοστάσιο Βάσης των Τεχνικών Εκδόσεων έβγαζε ένα νέο σκαρί (4ΤΡΟΧΟΙ, 2ΤΡΟΧΟΙ, ΗΧΟΣ & Hi-Fi, ΠΤΗΣΗ & ΔΙΑΣΤΗΜΑ, ΣΚΑΦΟΣ & ΘΑΛΑΣΣΑ, ΕΠΙΣΤΗΜΗ & ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ, ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ, ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ, RAM, ΓΕΥΣΗ, ECHO & ARTIS, TECHLINK, CYBER WEEK, SAFETRACK κ.ά.), οι μπροστάρηδες του περιοδικού Tύπου ξυπνούσαν από βαθύ λήθαργο και έβγαζαν 36 κλώνους. Το μεσοδιάστημα γέμισε σκουπίδια κι έφτασε η ώρα να κάνω την επόμενη κίνηση.
Η εξαφάνιση του μέλλοντος και η υποκλοπή του παρόντος (ΙΙ)
Δεν μπορείτε να πείτε. Όλα πάνε κατ’ ευχήν και η ζωή γελά ευτυχισμένα. Σε ποια χώρα της Γης θα παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα του Πρωθυπουργού, της κυβέρνησης -και άλλων 10.000 πολιτών- και επί 11 μήνες το «κράτος» θα έκανε... ένορκη διοικητική εξέταση; Τα πράγματα έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο γελοιότητας, ώστε ακόμα και ο σχολιασμός να μην έχει αξία. Μετά την ψήφιση (από το Ευρωκοινοβούλιο) του νομοσχεδίου για την «πάταξη της τρομοκρατίας», ένα λαμπρό μέλλον περιμένει, εκτός από τους Έλληνες πρωθυπουργούς, όλους τους Eυρωπαίους. Σε λιγότερο από 17 μήνες, καθένας από τους σχεδόν 500.000.000 πολίτες θα έχει το δικό του φάκελο με «τις ακριβείς συντεταγμένες και το περιεχόμενο κάθε μορφής ηλεκτρονικής δραστηριότητας, δηλ. από ποιο σημείο και για πόση ώρα ο καθένας από μας συνομίλησε ή επιχείρησε να συνομιλήσει με ποιον, από σταθερό ή κινητό τηλέφωνο, πότε έλαβε ή έστειλε fax, sms, e-mail...» (Καθημερινή). Οι φρουροί των δημοκρατικών... ελευθεριών αποφάσισαν ότι «... θα καταγράφεται επακριβώς προς τα πού και πότε έγινε η επικοινωνία, καθώς, από τη φύση τους, τα κινητά και σταθερά τηλέφωνα “γνωρίζουν” πού ακριβώς βρίσκεται ο χρήστης και, έτσι, αποδίδουν μια πολύ καλή εικόνα των κινήσεών μας...».
Αν προσθέσουμε ότι στη Βρετανία ετοιμάζεται σύστημα που θα παρακολουθεί ηλεκτρονικά τις κινήσεις των 25.000.000 οχημάτων που κυκλοφορούν στους δρόμους, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οι υποκλοπές στη Vodafone είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Η κατάρρευση των ιδεολογιών και η απουσία «οραμάτων» κάνει τους λαούς να στρέφονται σε θεούς και προφήτες (οι ανατολικοί) και σε τούρμπο και νίτρο (οι δυτικοί). Η δημοσίευση των σκίτσων του Προφήτη δεν αποκλείεται να οδηγήσει στο... Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (που έχει ξεκινήσει, αλλά κάνουμε πως δεν το καταλαβαίνουμε). Πολλοί θα πουν πως κινδυνολογώ, πως το μέλλον πάντα επιφυλάσσει εκπλήξεις και πως τίποτα δεν άλλαξε σε σύγκριση με τον τρόπο που σκεπτόμασταν πριν από 40 χρόνια. Διαφωνώ. Οι νέοι θα δουν έναν κόσμο που θα είναι χίλιες φορές πιο άγριος από την εποχή της Ιεράς Εξέτασης. Οι παλιοί τρόποι (γάμος ή συμβίωση, σεξουαλική επαφή, σύλληψη, γέννηση κτλ.) θα παραχωρήσουν τη θέση τους στις νέες μεθόδους και όποιος αισθάνεται την ανάγκη να κάνει οικογένεια και να αποκτήσει παιδί ή παιδιά θα παραγγέλνει το «μοντέλο» που επιθυμεί και η Εταιρεία θα του το στέλνει με courier.
Ο κόσμος που έρχεται μ’ αρέσει για έναν και μόνο λόγο: δε θα είμαι παρών για να τον δω.
Περί πιστοποίησης κυκλοφοριών
Λίγα για την αποκατάσταση της... χαμένης μου τιμής
Οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ ξέρουν ότι το πρόβλημα της παραποίησης των στοιχείων κυκλοφορίας των εφημερίδων και περιοδικών είναι ένα από αρχαιότερα αθλήματα σε τριτοκοσμικές χώρες σαν την Ελλάδα, όπου, στην πραγματικότητα, κανένας ελεγκτικός μηχανισμός δε λειτουργεί, αφού όλοι οι ελεγκτές είναι στο payroll των ελεγχομένων. Όμως, αληθινά «θα σκάσω», αν δε γράψω για μια προσπάθεια που ξεκίνησα με τη σύζυγο και συνεταίρο στις Τεχνικές Εκδόσεις Σοφία (ή Σόφη, όπως της αρέσει να τη λένε) Μπλέτσα Καββαθά το 1982 για την ίδρυση του Συνδέσμου Περιοδικού Τύπου. Θυμάμαι ότι συγκεντρώσαμε τα μέλη (21), φτιάξαμε το Σύνδεσμο, νοικιάσαμε γραφεία, κάναμε και εκλογές και εκλέχτηκε πρόεδρος ο Γιώργος Δραγούνης και Γ. Γ. η Σόφη Καββαθά, αλλά η ιστορία δεν προχώρησε, για τον απλό λόγο ότι ο απόλυτος άρχων της εποχής, ο ΔΟΛ, αρνήθηκε να ενταχθεί σε ένα σύνδεσμο όπου συμμετείχαν οι «μικρές» εκδοτικές επιχειρήσεις. Ήταν η εποχή της παντοδυναμίας του Συγκροτήματος. Εκτός από πρωθυπουργούς και υπουργούς, καμία εταιρεία δεν τολμούσε να κάνει κάτι, αν δεν είχε την ευλογία του Ιερατείου. Ύστερα από δύο χρόνια, ο πρώτος Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Περιοδικού Τύπου διαλύθηκε και απόμεινε ένας άλλος Σύνδεσμος (που υπάρχει ακόμα), στον οποίο μέλη ήταν κλαδικά έντυπα.
Τα χρόνια πέρασαν, τα «καπέλα» μεγάλωσαν και το 1992 (αν θυμάμαι καλά) έκανα ακόμα μια προσπάθεια επανίδρυσης του Συνδέσμου, αυτήν τη φορά με τον Αντώνη Λυμπέρη. Όμως, και τότε «φάγαμε πόρτα», για ίδιους λόγους.
Η προσπάθεια επαναλήφθηκε για τρίτη φορά, δέκα χρόνια αργότερα, το 2002, και, ω του θαύματος, αυτήν τη φορά ήταν επιτυχής. Ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Περιοδικού Τύπου (ΣΕΠΤ) έγινε πραγματικότητα όχι μόνο λόγω «τρίτης και φαρμακερής», αλλά κυρίως γιατί στο μεσοδιάστημα δημιουργήθηκαν πολλές και ισχυρές επιχειρήσεις (ΠΗΓΑΣΟΣ, ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, ΙΜΑΚΟ, ΑΤΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, ΔΑΦΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ, MOTOTECH, ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ κ.ά.), που είχαν πλέον τη δύναμη να επιβάλουν την άποψή τους. Οι συνάδελφοι με εξέλεξαν Πρόεδρο και τα δύο χρόνια που ακολούθησαν έκανα ό,τι μου περνούσε από το μυαλό (και το χέρι) για να έλθει και στην Ελλάδα το ABC (Audited Bureau of Circulations), ένας διεθνής οργανισμός που πιστοποιεί κυκλοφορίες. Με λύπη (και χιούμορ) ανακοινώνω ότι, έπειτα από 500 ώρες συμβουλίων, προτάσεων, μελετών και συνεδριάσεων του ΔΣ, ο ΣΕΠΤ δεν κατάφερε να συμφωνήσει με τα πρακτορεία διανομής «¶ργος» και «Ευρώπη» για τη δημιουργία φορέα πιστοποίησης. Τα «καπέλα» συνεχίζονταν, με πιο χαρακτηριστικά εκείνα εντύπων που, ενώ πουλούσαν 2.500 φύλλα (το μήνα), παρουσίαζαν «δελτίο» για 9.500! Αυτό σήμαινε ότι απορροφούσαν διαφημιστικά κονδύλια που δε δικαιούνταν!
Το πράγμα δεν μπορούσε να μείνει έτσι. Ο έντονος ανταγωνισμός στα περιοδικά, η κυκλοφοριακή επιτυχία της εφημερίδας «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» και η παραδοξολογία στα δελτία ανάγκασε τους εκδότες να «βγουν απ’ το καβούκι τους» και να απαιτήσουν διαφάνεια. Ήταν (είναι) πολλοί εκείνοι που δε διέθεταν-διαθέτουν τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να μπορούν να «αγοράζουν» κυκλοφορίες. Έτσι, η πλειονότητα των επιχειρήσεων εφημερίδων και περιοδικών απαίτησε τη δημιουργία αξιόπιστου φορέα ελέγχου. Το μήνα που πέρασε, τα πρακτορεία «¶ργος» και «Ευρώπη» ανταποκρίθηκαν στην πρωτοβουλία του ΣΕΠΤ και της ΕΙΗΕΑ (Ένωση Ιδιοκτητών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών) και αποφάσισαν να προχωρήσουν στη δημιουργία φορέα ελέγχου και πιστοποίησης.
Σε ανακοίνωσή τους ανάφεραν ότι «... είναι έτοιμα να συνδράμουν για την ταχύτερη υλοποίηση της θετικής αυτής πρωτοβουλίας, προκειμένου να υπάρχει αδιαμφισβήτητη καταγραφή των κυκλοφοριών...».
Ηθικό δίδαγμα... Ύστερα από προσπάθειες 36 ετών, ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Περιοδικού Τύπου είναι εδώ - και όχι μόνο αυτό, αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, κατάφερε να δώσει αξία στα 76 megabyte δουλειάς και προτάσεων μόνο των δύο πρώτων ετών που υπάρχουν στο file «ΣΕΠΤ» στο laptop!
Τελικό συμπέρασμα; Ως ένας από τους «παλιούς» εκδότες, ελπίζω το σύστημα να λειτουργήσει και, επιτέλους, να σταματήσει η εξαπάτηση του κοινού και των διαφημιζομένων με τη δημοσίευση πλασματικών κυκλοφοριών. Όσα περιοδικά κι εφημερίδες «πουλάνε» να ζήσουν. Τα υπόλοιπα (ακόμα και τα δικά μας που δεν «πουλάνε») πρέπει να αναστείλουν την έκδοσή τους.
Η θέση του εκδότη στην κακούργα κοινωνία
... ανάλογα με το αυτοκίνητο που οδηγεί
¶ρχοντας. Μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω το πώς ένιωσα οδηγώντας τη Mercedes ML 500 - κορυφαία προς το παρόν, αφού ακολουθεί η ML 65, για ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική καταξίωση. Το ερώτημα που συνεχώς έθετα στον εαυτό μου ήταν τι είδους και ποιας καταγωγής άρχοντας ήμουν, αφού, παρ’ όλες τις προσπάθειες να φορέσω τη στολή του επιτυχημένου Nεοέλληνα μαλάκα, δεν το κατάφερα. Πριν μου απευθύνετε κατηγορία, ακούστε με. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, με το απίστευτης τελειότητας αυτόματο, ημιαυτόματο, σειριακό, ημισειριακό, χειροκίνητο, ακόμα και... τηλεκατευθυνόμενο (από το μυαλό του οδηγού) 7άρι κιβώτιο, το μεταξένιας λειτουργίας κινητήρα και τη «θεϊκή» ανάρτηση, πρέπει είναι το καλύτερο SUV στο κόσμο. Είναι γρήγορο, άνετο, σταθερό και ηλεκτρονικά εξοπλισμένο με όλα όσα μπορείτε να διαβάσετε (αποκλείεται να τα επαναλάβω) στη σχετική δοκιμή, ώστε ένας Bαλκάνιος σαν την ταπεινότητά μου να αισθάνεται σαν ¶ρχοντας των Δαχτυλιδιών, για να μην πω της νύχτας, της Εκάλης, της Φιλοθέης, της Κηφισιάς, ακόμα και της Γλυφάδας, γιατί κι εκεί κυκλοφορούν, τελευταία, αρκετά δείγματα. Θέλω να πω πως σε έναν κόσμο σαν αυτόν που δημιουργούμε (παρασιτικά) τι άλλο δυνάμεθα να ονειρευτούμε (εκτός από Cayenne S) παρά Mercedes ML; Ως ένας από τους παλαιότερους (και, τολμώ να ισχυριστώ, πλέον ενημερωμένους αυτοκινητικούς συντάκτες της γηραιάς ηπείρου, λέγω ότι αυτή η «Mερσεντέ», σε αντίθεση με τα πρώτα, «made in USA» κουδούνια που είχα οδηγήσει 10 (;) χρόνια πριν, είναι το όνειρο του κάθε σκληρά εργαζομένου κουστουμιού Brioni με κόκκινη γραβάτα με άψογο κόμπο. Βέβαια, ένας τέτοιος τύπος δεν ενδιαφέρεται για τα δυναμικά χαρακτηριστικά μιας ML500, αλλά μέσα στο παραλήρημά μου για ένα τόσο καλό αυτοκίνητο όλα έχουν θέση, ακόμα και ο κ. Βασιλιάς.
Όμως, σοβαρά... Θα αγόραζα ML500 V8 306 ίππων, με ροπή που αγγίζει τα 47 χλγμ. και αναβαθμισμένες ικανότητες για κίνηση στο χώμα;
Και βέβαια! Αφενός αν είχα 87.500 ευρώ, στην ουσία peanuts για δεκάδες Nεοέλληνες, και αφετέρου αν μπορούσα να αντιπαρατεθώ με τις τύψεις μου. Ποιες είναι; Ας μην επαναλάβω τις ενοχές που μου δημιουργεί η διαφορά ανάμεσα στην ευρωπαϊκή και την ελληνική πραγματικότητα. Στη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, ακόμα και στην Ισπανία, διάβολε, θα αισθανόμουν «καλά» οδηγώντας ένα αυτοκίνητο σαν αυτό, αλλά όχι στη χώρα του Καραγκιόζη. Κάτι δε μου «κολλάει». Κάτι «χτυπάει» στην εικόνα (ας πούμε) του δημοσιογράφου ή εκδότη Καββαθά να οδηγεί ML ή όποιο αυτοκίνητο αυτών των προδιαγραφών σε μια χώρα που δεν παράγει ούτε... οδοντογλυφίδες. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τις απόψεις μου, οι οποίες, επαναλαμβάνω, δεν έχουν να κάνουν με το βαθμό τελειότητας του συγκεκριμένου αυτοκινήτου. Κρίμα που αισθάνομαι έτσι, γιατί σε όλα τα πάρκινγκ με αντιμετώπισαν σαν άρχοντα, αφήστε που έκανα το λάθος να μεταφέρω φίλους σε νυχτερινό κέντρο και το πάρκαραν, με το ζόρι, φόρα παρτίδα.
Πλάκα είχαν οι μέρες που είχα το Mazda 6 MPS. Το αυτοκίνητο δεν είναι αντι-EVO IX, αλλά σεντάν με χαρακτήρα GT που den katalaveni to allo odigo, με αποτέλεσμα να εκτυλίσσονται σκηνές απείρου κάλλους, καθώς ένας μεσήλικας κύριος με ένα καθωσπρέπει σεντάν «πατάει» φτιαγμένα Peugeot και Fiat. Το αυτοκίνητο είναι το πρώτο της νέας σειράς MPS της Mazda (στη Γενεύη παρουσιάστηκε το «3 MPS»). Mε κινητήρα Ford turbo, χωρητικότητα 2,3 λίτρα και ισχύ 260 ίππους, κίνηση στους 4 τροχούς με σύστημα Haldex (που «μεταφέρει» την κίνηση στους πίσω τροχούς όταν οι εμπρός γλιστρήσουν) και τιμή 42.990 ευρώ, έχετε μια άκρως ενδιαφέρουσα πρόταση για να τρελάνετε τους οδηγούς φτιαγμένων «Mπεμπών» που, όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο προκλητικά οδηγούν.
Από τον ένα «πύραυλο» στον άλλο, το ανανεωμένο, με ολίγον (λάθος) face lift στο εμπρός μέρος Subaru Impreza WRX. Δε θα το επαναλάβω. Μόλις μαζέψουν την αισθητική, θα κάνω το μεγάλο βήμα και θα το αγοράσω, γιατί είναι το αυτοκίνητο για κάθε Πραγματικό Οδηγό. Με κινητήρα 2,5 λίτρων (το παλιό ήταν 2λιτρο), 230 ίππους, «αληθινή» τετρακίνηση με τρία διαφορικά και άψογη οδική συμπεριφορά, χαίρεσαι να το οδηγείς, ευχαριστώντας το Δημιουργό σου που σου επιτρέπει να πηγαίνεις «αέρα» σε αυτήν τη μάλλον προκεχωρημένη φάση της ζωής σου. Το WRX δεν είναι σαν το πιο «πολεμικό» STi (και αυτό 2,5 λίτρα, με 280 ίππους), αλλά 39.950 ευρώ σε απαλλάσσουν από δουλειές σαν το σεξ και το αλκοόλ, για να μην αναφέρω άλλες που βλάπτουν σοβαρά την υγεία!
Μεγαλύτερο σε διαστάσεις, εντυπωσιακά ευρύχωρο για το είδος του, ακόμα πιο «ασφάλτινο» σε συμπεριφορά ήταν το Toyota RAV4, το οποίο παρουσιάστηκε με αλλαγές στο σύστημα μετάδοσης που ενισχύουν το «on road» προφίλ του. Ο κινητήρας παρέμεινε ο ίδιος, με 2 επιπλέον ίππους (2λιτρος 152 ίππων), αλλά μην ψάξετε για 3θυρο, παρά μόνο για 5θυρο. Με τιμή αγοράς που αρχίζει από τα 29.500 ευρώ και πώλησης που ξεκινά από τα... 29.000, νομίζω ότι είναι μια από τις καλύτερες επιλογές σήμερα.
Μέγα θαύμα μέρες τρεις, το μικρό μία ώρα, που λένε, αφού τη Δευτέρα μου έδωσαν το πιο φτηνό -σε τιμή και μόνο- αντι-Golf GTi. Tο κορυφαίο Leon κοστίζει 25.700 ευρώ, αντί 29.000 που κάνει το τελευταίο. Με 2λιτρο κινητήρα TFSI 185 ίππων (200 στο Golf), runs rings around the competition. Ευχαριστήθηκα να το οδηγώ, αφού κάνεις τα «δικά σου», περνώντας εντελώς -μα απολύτως!- απαρατήρητος απ’ τον «ανταγωνισμό»! Δε συμφωνώ με το αισθητικό μέρος, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.